En dan ben ik ineens vijftig. Is dat erg? Nee, integendeel, een aantal dingen gaan een stuk gemakkelijker dan toen ik jonger was. Maar ik realiseer me wel heel goed dat ik in een andere levensfase zit.
In de aanloop naar de vijftig merk ik het al. Hoe? De bekende overgangsklachten. Zweetaanvallen, slapeloosheid, hartkloppingen en nog meer van die ongewenste reacties die mijn lichaam te pas en onpas vertoont en waar ik niet zoveel aan kan veranderen.
Ook mijn ogen, die altijd 20/20 waren, zien ineens de lettertjes niet zo goed meer. Zeker niet ’s avonds als het wat gaat schemeren. De eerste leesbril is dan ook een feit. Ik liep een paar weken geleden de Blokker binnen en kondigde de kassière aan dat zij “geschiedenis ging schrijven”, tot grote hilariteit van de andere klanten in de rij.
Mentale veranderingen
Aan de ene kant voel ik me zekerder en maak ik me veel minder druk over dingen. Aan de andere kant, zorgen de lange, zweterige nachten ervoor dat ik me weer druk maak over dingen waarvan ik dacht me er niet meer druk over te maken.
Daarnaast zet een uitspraak van mijn ouders mij aan het denken. “Het is niet erg om 50 te worden, maar wel schrikken als je je realiseert dat je een kind van 50 hebt! Het zegt iets over de leeftijd die wij hebben.” Ik besef dat ook hun leven niet oneindig is. Slik! Dat zijn wel mijn ouders.
Eindigheid
Ik merk dat ik in deze levensfase bewuster word van de eindigheid van het leven. En in die lange, zweterige nachten komt dat onderwerp regelmatig in mijn gedachten voorbij.
Heb ik alles gezegd, gevraagd en gedaan? Zijn er nog dingen die ik per sé wil of moet doen, zelf, met mijn ouders of met andere dierbaren die omhoogschuiven op de ladder van levensfases? Wat wil ìk überhaupt nog in mijn leven doen?
Ineens herken ik dat wat de dames, en soms ook de heren, me al jaren vertellen in trainingen. Zij gingen toen al door deze levensfase heen, ik nog niet. Het leek toen zover weg. Ik besef nu opeens dat het best lastig is er in je werk rekening mee te houden. Net zoals het voor de mensen in jou werkomgeving niet vanzelfsprekend is om dat te doen. Zeker als ze het zelf nog niet op die manier ervaren.
Levensfases en carrière
Want de levensfase waarin je je bevindt, bepaalt hoe je tegen dingen aan kijkt. Ook in je werk. Ik weet nog goed dat ik begon met werken. Ik voelde me al een hele pief in mijn eerste en tweede baan. Met een eerste, echte visitekaartje met mijn naam erop, op en neer reizend naar Italië en het gevoel dat ’the sky the limit’ was.
En toen kreeg ik mijn eerste managementfunctie én een auto. Helaas kwam ik er in die tijd ook achter dat een gezin niet voor me weggelegd was, dus moest ik een nieuwe levensinvulling vinden. Ik begon de wereld over te zeilen en ik ging na een aantal jaren verder als ondernemer.
Levensfases en ondernemen
Ik realiseer me dat ik ook als ondernemer in mijn verschillende levensfases op een andere manier naar het ondernemerschap keek en nog kijk.
Toen ik 35 was en voor mezelf begon, was ik onzeker: “Kan ik dit wel?”. Ik was heel bewust bezig met acquireren en omzet najagen. Ik plande afspraken, hield bij hoeveel ervan tot een offerte leidden en hoeveel offertes tot een opdracht. Ik was ook bewust bezig met mijn klantenportefeuille, verschillende branches en een mix tussen grote en kleine bedrijven. Ik was enthousiast, werkte 6, soms 7 dagen per week en had energie voor 10. Het voelde niet als werken, het voelde als ‘leuke dingen doen’.
Toen ik 40 werd, wist ik dat ik het kon en liep het als een trein. Ik merkte dat ik, door mijzelf 200% te geven bij mijn bestaande klanten, teruggevraagd werd of aanbevolen bij nieuwe klanten. Mijn acquisitiegedrag veranderde; ik had ‘Ambassadeurs’ die in mij geloofden en mij hielpen om nieuwe contacten te leggen.
Ik bouwde mijn werkweek terug naar 5 dagen. Niet omdat ik het niet leuk meer vond om te werken, maar ik merkte dat met ouder worden mijn energie afnam en het langer duurde om te herstellen. Ook had ik te weinig tijd voor sociale contacten, en dat vond (en vind) ik minstens net zo belangrijk.
Toen ik 47 werd, zegde ik alles op en zeilde de wereld rond. Ik betrok mijn klanten bij het waarom van dit proces. Ik leerde hen dat geven en nemen in balans moet zijn. In het kader van ‘walk your talk’ was het tijd voor mij om te nemen. Ik had zelf weer inspiratie nodig, om die vervolgens bij terugkomst door te kunnen geven. Ik schudde een hoop onzekerheden van me af, zeilde met mijn partner de Atlantic rond en schreef hierover een heel persoonlijk boek.
Met 48,5 startte ik opnieuw. Dit keer met een motto dat bij deze leeftijd past: als je iets loslaat, komt het naar je toe. Ik leun wat meer achterover, neem tijd voor mijn creativiteit door te tekenen en te schrijven en merk dat daardoor het werk op mijn pad komt. Dat wat nodig is, komt naar me toe. Ik neem me voor dat de werkweek niet meer dan 3 tot 4 dagen mag zijn, zodat ik meer tijd heb voor mijn partner en voor mezelf, tijd om te bewegen en te sporten, buiten te zijn en vrienden te ontmoeten. Mijn werk is nog steeds ‘leuke dingen doen met leuke mensen’, maar ik vind het erg belangrijk om de tijd te hebben zelf ook inspiratie op te doen en zo weer door te kunnen geven.
Veranderende levensfases
De begeleiding van medewerkers, het omgaan met klanten, de dingen die je belangrijk in werk en ondernemen vindt, veranderen als je ouder wordt, met je levenswijsheid.
Niet alleen de overgang is een andere levensfase. Je gaat ook een andere levensfase in als je moeder wordt, als je afscheid moet nemen van dierbaren, als je relationele status of die van je ouders verandert of als je met pensioen gaat. Al deze veranderingen maken dat je als mens anders in je leven en ook in je werk/ondernemerschap gaat staan.
Levensfases en communicatie met je gesprekspartner
Iedereen gaat door die verschillende levensfases heen. Niet alleen jij en ik, maar ook je klant, je leverancier of je samenwerkingspartner. En soms kan in zo’n levensfase de verklaring liggen voor een reactie van je gesprekspartner die je niet begrijpt. Vraag in zo’n situatie eens door op het persoonlijke vlak en probeer de ander te begrijpen. Bewuster stilstaan bij de levensfases van mijn gesprekspartners leverde mij diepgaandere gesprekken op met de mensen met wie ik werk. En naast die heel mooie gesprekken ook nieuwe wegen voor mijn ondernemerschap.